نقد و بررسی : فلسفه کارل پوپر

پوپر منطق علم را متضمن ابطال حدس‌هایی می‌داند منتج از نظریه‌ها و هادی مشاهدات. تنها معیار علمی بودن از این حیث آن است که فرضیه به‌گونه‌ای باشد که بتوان درباره‏اش بر پایه معیارهای مستقل از ذهن و حواس به داوری نشست. بدین‌سان برخورد علمی، برخوردی انتقادی است، به دنبال تأیید نمی‏رود، تجربیات اساسی را می‏جوید، تجربیاتی که ممکن است نظریه مورد آزمایش را باطل کند ولیکن هرگز نمی‏تواند قطعیت آن را اثبات نماید. از این قرار قوانین علمی اگر نادرست باشند، نادرستی‏شان را می‏توان به تجربه آشکار کرد. با تمسک به ابطال‌پذیری در نظریه‏های علمی، قدرت پیش‏بینی قضایای معنی‏دار افزایش می‏یابد و نادرستی تئوری‌ها به تجربه عیان می‏شود.

از این قرار پیشرفت علمی جمع‏آوری هر چه بیشتر مشاهدات نیست؛ بلکه رد نظریه‏های ضعیف‌تر و جانشین ساختن آن‌ها با نظریه‏های جامع‌تر و به‌خصوص با نظریه‏های غنی‌تر محتوایی است. آموختن از خطا در طریق حل مسائل از این راه به رواداری میدان می‌دهد و اساس برابری در جوامع باز می‌شود که به اصلاحات تن داده و نظارت جمعی بر سرنوشت مشترک جمعی را سرلوحه امور خویش می‌انگارند.

کتاب «فلسفه کارل پوپر» به قلم دکتر «عباس محمدی اصل» نگاشته شده و نشر دیبای دانش آن را در سال 1402 در اندازه رقعی و در 150 صفحه با شمارگان 300 نسخه چاپ و منتشر کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

کلیدواژگان: کارل پوپر، نظریه جامعه باز، نظریه ابطال‌پذیری، مکتب لوتری، تاریخی‌گرایی، معرفت‌شناسی، شناخت‌شناسی، هستی‌شناسی، واقع‌گرایی