نقد و بررسی : آفتابی در میان سایه‌ای

پیرو پیام‌آوران وحی الهی، هنرمندان و اندیشمندان پرشماری هر یک از زاویه نگرش و برداشت خویش، به شیوه‌های گوناگون نسل بشر را در پیشبرد اهداف عالی کمال، یاریگر شده‎اند.

در این میان، اندیشمندی هنرمند همچون امام محمد غزالی در قرن پنجم هجری و هنرمندی اندیشمند همانند مولوی جلال‌الدین بلخی در قرن هفتم هجری- که به گواه آثار برجای‌مانده از ایشان هر یک با سمند راهوار اندیشه‌ سیال، تا بی‌کران‎های عالم معرفت تاخته‎اند- به شیوه دیگر متفکران صاحب اثر، به مدد ذهن و قلم توانمند، درک و تجربه خویش از مسیر کمال را بسان گنجینه‎ای ارجمند برای نسل‎های بعد به یادگار نهاده‎اند.

تحفه و رهاوردهایی که بر اساس شناخت ایشان از فطرت بکر آدمی، غالباً پایدار و قابل استناد است؛ حتی برای انسانی که با دیوار بلند فناوری از مام طبیعت دورافتاده و در عصر پرهیاهوی ارتباطات، در دهکده‎ای جهانی محصور مانده است، اما همچنان درون وی تکاپوی غریبی است که در کورسوی خاطرش میلی تپنده برای بازگشت به اصل، فوران دارد؛ میلی که هیچ‌یک از تجارب رنگارنگ مادی را یارای پاسخ‌گویی به آن نیست و همچنان ناآرام و سرگردان به دنبال آرامش حقیقی، حیران به هر دری می‎کوبد.

کتاب «آفتابی در میان سایه‌ای» به قلم خانم سیده‌زینب موسوی ‌هاشمی نگاشته شده و نشر دیبای دانش آن را در سال 1400 در 392 صفحه و در اندازه رقعی (شومیز) در 392 صفحه و شمارگان 200 نسخه به چاپ رسانده و روانه بازار کتاب کرده است.

کلیدواژگان: غزالی، شناخت فلسفه، کیمیای سعادت، مولوی، مثنوی، شناخت در ادبیات، نثر فارسی قرن پنجم، شعر فارسی قرن هفتم، مراتب شناخت، حقیقت مرگ، تجسم اعمال، خودشناسی، رؤیای صادقه، وحی دل، بقای روح، پیک مرگ